GEEF JIJ JEZELF DE SCHULD?
Heel veel mensen vergeten hoe het was toen ze klein waren. Onze hersenen zijn meestal bezig met zaken van alledag en we nemen maar zelden de tijd om stil te staan bij hoe we ons voelden toen we klein waren en nog niet bij machte waren om voor onszelf op te komen.
Het nu is een perceptie. Het NU is een mix van huidige momenten en opwellingen vanuit ons verleden. De toekomst is ook een perceptie, tenzij je wakker en heel bewust wordt en begint te begrijpen hoe je hersenen werken. Dat je gaat begrijpen dat vandaag het resultaat is van hetgeen dat is gebeurd met jou toen je het meest gevoelig was en openstond voor allerlei indrukken. En dat is in de leeftijd van 0 tot ongeveer 8 jaar (en wellicht nog wel eerder).
Kindermisbruik kent vele vormen, opgevoed worden in een disfunctioneel gezin is een vorm van misbruik.
Als kinderen worden misbruikt (op wat voor manier dan ook) dan denken ze NIET: “Oh jee, mijn ouders hebben de zaak niet onder controle hier!” ‘’Mijn moeder is depressief of aan de drank en mijn vader reageert woest, omdat hij autistische/narcistische/manisch depressieve neigingen heeft of omdat hij boos is omdat hij zijn baan kwijt is”. ‘’Ze maken steeds ruzie waar ik bij ben.” ‘’Geen van mijn ouders is er mee bezig dat ik dit drama observeer en dat ik hierdoor beïnvloed wordt.’’ ‘’Geen van hen maakt zich druk over hoe ik me voel, of dat ik heel erg bang ben, dat ik misschien honger heb of, wanneer ze mijn uitingen negeren, dat ik daardoor beschadigd wordt.’’ ‘’Zij beroven mij van mijn kindertijd.” “Geen van hen kan het schelen of is zich ervan bewust dat ik geprogrammeerd wordt om wellicht ook zo te gaan handelen en denken.” ‘’Deze mensen mishandelen mij en laten mij in de steek!’’
NEE! In plaats daarvan denken kinderen: “ Oh jee, ik heb ze weer boos gemaakt!’’ ‘’Ik kan ook niks goed doen.’’ ‘’Ik ben zo stom of dom!’’ ‘’Ik zou toch beter moeten weten.’’ ‘’Ik had niet moeten zeggen dat ik bang was of dat ik honger had.’’ ‘’Ik had niet moeten vragen om die barbiepop of dat ik op voetbal mocht.’’ ‘’Ik had niet aan mijn vader moeten vragen waarom hij nu weer was ontslagen.’’ ‘’Ze maken weer ruzie en dat is allemaal mijn schuld.’’ ‘’Dit komt door mij.’’ ‘’Ze negeren me omdat ik niet goed genoeg ben.’’
Dit is de manier waarop kinderen vaak op dit soort situaties reageren. Ze moeten wel aannemen dat dat het hun schuld is, want als ze dat niet doen dan is het te groot om te kunnen omgaan met het idee dat hun vader en moeder niet bij zinnen of capabel zijn.
Als kinderen aannemen dat zij de schuldige zijn, helpt het hen om toch een gevoel van controle te creëren, zodat ze zich niet zo machteloos en overgeleverd voelen. Er in te geloven dat hun vader en moeder weten wat ze doen beschermt het kind van de ijzingwekkende realiteit dat vader en moeder NIET OKE zijn! Als kinderen verantwoordelijkheid aannemen dan creëren ze daarmee een fantasie om aan vast te houden. Deze fantasie zegt hen: ‘’Misschien komt er een dag waarop ik goed genoeg zal zijn voor mijn ouders, waarop ze van mij zullen houden en mij ECHT zullen zien en dat ze rekening houden met hoe IK me voel.’’
Het is belangrijk om je als volwassene bewust te zijn van hoe je denkt en om dat te corrigeren. We mogen ons er als volwassene aan herinneren dat wij dat kleine kind zijn geweest dat die chaos rondom ons heeft moeten aanschouwen en dat we onszelf de schuld kunnen hebben gegeven dat we ons niet geliefd voelen. We mogen de angsten van ons innerlijke kind moment voor moment en stap voor stap helen totdat we in onszelf gaan geloven. We zijn goed zoals we zijn en niets wat er is gebeurd toen wij klein kind waren is onze schuld!
